|
Ahmedabad 1, 14 maart 2006-03-14 Toen ik van het
weekend al scooterend na een olifant ook een kameel had ingehaald, bedacht ik
me dat het tijd werd dat ik maar eens iets uitgebreider aan het thuisfront
rapporteerde over mijn belevenissen in Ahmedabad. Er gebeuren hier zoveel
merkwaardige zaken dat ik onmogelijk alles kan onthouden tot mijn terugkomst.
Het is tien
voor twee ‘s nachts en ik kan niet slapen. Iets teveel indrukken in
mijn hoofd. Ik ben nu zes weken in India, en kom daarmee al aardig in de
buurt van de helft van mijn verblijf alhier in Ahmedabad. Een mooi moment om
eens een stukje te schrijven over hoe het leven me hier vergaat, dacht ik
vanmiddag, al zoevende onder de ondergaande zon, op weg naar klein pakistan
om met doctor Mohammed Shafi Madni te spreken. Hij is de voorzitter van de
Gujaraatse variant van Hamas/Hezbollah. Dat zoeven is nieuw voor me. Ik verplaats
me namelijk sinds eergisteren per scooter door de Indiase chaos. Tot nu toe
verplaatste ik me per rikshaw, wat ook prima is, maar toch iets minder
vrijheid geeft, meer tijd kost en op een gegeven moment zelfs echt geld. Ook
werd het een beetje saai. Al met al een mooi moment om op eigen vervoer over
te stappen. Bij aankomst leek scooter-rijden me erg eng en gevaarlijk, maar
ik had al langer het idee dat dat wel meevalt. Dat lijkt tot nu toe te
kloppen. Indiers rijden erg langzaam, zodat zelfs ik me moet bedwingen om
niet constant in te blijven halen. Jamaat
al-Islami Hind is de naam van de grootste maatschappelijke moslimorganisatie
alhier. Anders dan Hezbollah en Hamas beweegt deze club zich niet zo actief
op politiek vlak en is zij ook niet in verband gebracht met terrorisme. De
maatschappelijke functie, die ook de belangrijkste van Hamas en Hezbollah is,
is echter vergelijkbaar: al deze organisaties houden zich bezig met
onderwijs, gezondheidszorg en rehabilitatie omdat de staat dat achterwege laat
en zijn tamelijk recht in de leer wat Islam betreft. De voorzitter bleek een oudere bebaarde man
met een kantoor midden in Juhapura, de grootste Moslimsloppenwijk op aarde.
Er wonen zo’n 350.000 mensen. Hij ontving me vriendelijk en al snel
bediscussieerden een van de grote leiders van de orthodoxe moslimgemeenschap
en eenvoudige student uit Amsterdam het lot van de Moslims in Ahmedabad.
Onder het genot van een glas cola, trouwens. Toen de cola op was liet de
doctor een harde boer. Dat mag hier namelijk gewoon. Dat ook dames dat mogen
vind ik maar moeilijk om aan te wennen. Het gesprek met
de doctor vormde een schril contrast met mijn afspraak een uur daarvoor: toen
zat ik nog aan de chai met een van
de meest progressive Moslima’s in Ahemadabad, de directrice van Action
Aid, een lokale NGO. Deze twee personen staan geheel aan verschillende kanten
van het spectrum wat Moslim leiderschap betreft. Het onderzoeksleven is
wonderlijk. Waar moet ik
beginnen te vertellen? Ik loop een eind achter en kan onmogelijk alles in een
keer vermelden. Dan maar wat minder gestructureerd Na een pauze
van een week was dit mijn eerste werkdag. Ik begon de dag met een ontbijt met
de Fransoos. Vier sneetjes toast met boter en marmalade en twee sterke bakken
koffie. Ook wou ik een bak yoghurt met cornflakes, maar volgens mij was de
yohurt bedorven dus dat ging helaas niet door. Daarna eens even achter de
laptop om een stukje te typen over de voortgang van mijn onderzoek. Daar kreeg
ik hoofdpijn van, want ik vind het erg ingewikkeld om de situatie een beetje
correct samen te vatten. Toen dus de twee interviews. Ik ben erg blij
om weer aan de slag te zijn. De week pauze was deels ongepland, en hoewel ik
me goed vermaakt heb, was het wel een beetje lang en moet ik nu weer een
beetje in het onderzoek komen. Ik heb de
afgelopen week niet meer dan een nacht in hetzelfde bed geslapen omdat ik
twee tripjes uit de stad heb gemaakt. Het eerste tripje was een weekendje
Udaipur, samen met Marije. Marije is een studente van de VU die hier
eigenlijk precies hetzelfde doet als ik namelijk onderzoek voor de master
scriptie, maar dan over een ander onderwerp. Erg fijn om ervaringen mee te
delen over onderzoek doen hier, omgang met tolken, het merkwaardige
taalgebruik van sommige Indiers, waar ook na vertaling door een tolk soms nog
maar weinig van te maken is. En dus een tripje Udaipur. Udaipur is een
toeristische trekpleister in Rajastan, een naburige deelstaat, en maar een
nachtreis verwijderd van Ahmedabad. Ook mag je er bier drinken (dat mag hier
niet echt) en is er een meer. Op dat meer is dan weer een paleis en daar is
de James Bond film Octopussy opgenomen. En die film kan je dan weer in elk
hotel bekijken, want zo gaat dat in backpackers-oorden. Want een
backpackersplek, dat is het. Overal borden die adverteren met de meest
Europese specialiteiten, hotels die beschikken over een ‘German
Bakery’ (?) en restaurants die gespecialiseerd zijn in de Zwitserse
keuken (??? Er is hier geen kaas voor de fondue??? Wat zouden ze maken?
Bibberfladde? Hürli mit Gehaktuss? Of die aardappelschotel met kaas en ui en
appel?). Een enorm verschil met Ahmedabad, waar niet eens eenvoudige
ansichtkaarten van verkrijgbaar zijn. Het is een
beetje snobistisch, maar ik toen ik dat alles zag was ik erg blij dat ik hier
met een ander doel ben dan toeristje spelen. Beschouwd vanuit mijn positie
vind ik dat toch een beetje hol; je komt namelijk niet in contact met de
lokale bevolking. Maar voor een
weekend was het leuk: een aardig paleis, een stukje varen met een boot,
lekker gegeten en een aantal mooie plekken aan het meer waar het goed bier
drinken was. Met de sleeper-nachtbus terug naar Ahmedabad.
Een hele ervaring is dat. Je moet in een soort hokje van 1.80mx0.40m. Daarin
wordt je dan de hele nacht heen en weer geschud. Ward noemde het een
wasmachine en daar vond ik wel wat in zitten. En toen zat ik erin! De volgende dag
Ahmedabad weer verlaten. Ditmaal tezamen met Rutger, een vriend van Ward die
hier de afgelopen weken een motorfiets heeft gekocht en laten oplappen. Bij
wijze van testrit gingen we op weg naar Diu, een oude Portugueze kolonie
zo’n 450 kilometer van Ahmedabad. Drie dagen onderweg, drie keer
gestopt bij een mechanic voor
bijgeluiden en problemen. Zo was bijvoorbeeld de karborateur uit de motor
gevallen. In India kan het. Tussendoor gestopt in Palitana. Dat is een
pelgrimsoord van de Jains, een soort overcorrecte veganistische Hindus. Het
is een heuze stad van tempels, gelegen op een berg á la de Akropolis in
Athene. Alleen dan een stukkie hoger. We moesten 3500 treden beklimmen om
bovenaan uit te komen. Indrukkendwekkend bos van witte marmeren zuilen, niet
geurend naar mos maar naar zwemen wierook en bloemenkransen. Die avond op
16km afstand van Diu geeindigd. We konden niet meer verder want de koplamp
had het begeven en als het hier donker is, is het ook echt pikkedonker. De
combinatie van dit tekort aan licht met een overvloed aan gaten in de weg
deed ons besluiten om in het zicht van de haven te stranden. De volgend dag
naar Diu, een schattige portugees dorpje, en een van de bekendste badplaatsen
in India. Dat houdt overigens niet in dat je er echt op het strand kan
hangen. Dat wordt namelijk onveilig gemaakt door Indiers die naar Diu komen
voor de drank en daar niet zo goed tegen kunnen. Ladderzatte gasten die langs
de kustlijn voortzwalken. Bier en port
gedronken, vis gegeten en een stukje gezwommen in de warme zee. Voor de rest
leuk met lokale ondernemers gepraat over de voor en nadelen van een Lonely
Planet vermelding. De volgende dag
in mijn eentje met de bus terug omdat de vering van Rutgers fiets eigenlijk
niet stevig genoeg was voor twee personen en het wiel maar een beetje langs
de wielkast schraapte. Weer twaalf uur in de wasmachine op stand bonte was en
extra centrifuge. Terug in
Ahmedabad tot laat Eline d’r verjaardag (22!) gevierd door middel van
een avond Carrom. Carrom, da’s ook interessant, is het nationale spel
in India. Het is een soort Sjoel-pool. Een soort snooker biljart maar dan met
sjoelschijven. Die schijven schuiven heel soepel omdat er een soort poeder op
het bord ligt. Net een soort air-hockey gevoel eigenlijk. Daarna vroeg uit
bed, om voor dag en dauw de Sarkhesh Roza te bezoeken. Dat is een van de
mooiste Moskeen in Ahmedabad. Erg leuk om met zonsopgang te fotograferen,
want elke foto is altijd-prijs. Kan niet verkeerd gaan met zonsopgang bij de
Sarkhesh Roza, zelfs al laat je de lensdop op de camera zitten. Vervolgens
naar de zondagsmarkt en me daar een breuk gelachen. Het volgende deed zich
voor. Op deze markt verkoopt men alles. Alles. Zo heb ik bijvoorbeeld een
leeg rolletje plakband gekocht. Voor een rupee. Een slechte prijs al zeg ik
het zelf, maar ja ik kon me niet beheersen. |
|
page 1 of 2 |
|
