24 maart:

Vanochtend in alle vroegte op gestaan om wat stairwells in Ahmedabad te fotograferen. Stond ik op het punt om weg te gaan, breekt ineens het standaard van de scooter af. Zonder standaard is de scooter lastig stallen en is het haast onmogelijk om de kickstart te gebruiken om het ding te starten. Wat te doen?

Heel eenvoudig: eerst komen alle buren zich ermee bemoeien om uit te leggen dat de scooter nog best even te gebruiken is voor dat hij in reparatie moet. Dat wilde ik niet, want hij moest toch een keer gerepareerd, en waarom niet nu. Dus ik informeren naar een goede monteur in de buurt, of het hele standaard vervangen moest worden, hoe lang dat ging duren en naar de prijs van de reparatie. De monteur ging helaas pas om 11 uur open, dus daar zou ik lang op moeten wachten.

Heel vervelend. In Nederland tenminste. Hier ga je gewoon weg en geef je de sleutel van de scooter aan een buurman die dat varkentje wel eens even zal wassen!

En goed wassen ook! Net na het eten kwam dezelfde buurman even langs om de sleutel terug te brengen. Scooter gerepareerd, binnen een dag, zonder dat ik er iets aan gedaan heb Voor 20 rupee. Dat is ongeveer 40 eurocent! India is goedkoop, maar zo goedkoop heb ik het hier nog niet eerder meegemaakt. Ongelovelijk.

Voor de rest vandaag op bezoek gegaan bij Yasar, de tolk die ik alweer een tijdje niet gezien had omdat hij druk was met zijn examens. Gezellig een beetje bijgepraat en ook gesproken over de voortgang van het onderzoek. Ik vind het een fijne jongen: zelfs in deze week was hij alweer zelfstandig verder gaan denken over nieuwe contacten die interessant voor het onderzoek kunnen zijn.

Daarna eens langs bij Irene, de huishoudster, thuis. Zie je dat ook eens. Toen een interview met een leuke Moslimprofessor daar in de buurt. Een fijne man en een fijn interview. Net wat ik even nodig had, want gisteren had ik een interview wat kant noch wal raakte. Ongelovelijk hoe goed sommige Indiers om de brei heen kunnen draaien, vragen verkeerd interpreteren en in het algeheel onduidelijk zijn. Ondanks dat ik wel door had dat het waarschijnlijk wel een beetje aan die vent lag, geeft het toch een vervelend gevoel als je niet in staat bent om tijdens een interview van 1,5 uur ook maar de minste of geringste interessante informatie boven tafel te krijgen.

Wat is er verder nog gebeurd: Euhm... oja!

Eerder deze week heb ik een uur gebeld met mijn begeleidster in Nederland, om haar reactie te horen op het eerste stukje dat ik heb geschreven over mijn ervaringen hier. Het was een erg leuk gesprek en daar werd ik erg vrolijk van. Alhoewel ik het nog lastig vond om de zaken helder op papier te krijgen, was ik in ieder geval goed in staat om telefonisch uit te leggen hoe of waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt en hoe de boel hier in elkaar steekt. Er is zoveel context hier die voor mij inmiddels al niet meer opvalt, maar wel nodig is om vanuit NL de situatie hier te begrijpen. Aan de telefoon konden deze gaten makkelijk even gedicht worden. Ze was ook wel enthousiast over mijn voortgang en ervaringen, geloof ik.

Verder was er een koe met een gat erin aan de zijkant. Zeg maar een gat ten grote van een schoteltje, en ongeveer tien centimeter diep. Bah! Vieze koe.

Ook ben ik naar de Aryuvedische massage gegaan. Dat is een aanrader. Een beetje onder de olie op een tafel liggen terwijl een vent je ledematen van je lijf probeert te trekken. Dat lukt dan natuurlijk niet, vanwege die olie die een goede grip op een van mijn armen of benen tegenging! Daarna in een stoombad a al ‘In her Majesty’s secret service”. Erg goed om even te ontspannen na de drukke dagen daarvoor. Ga ik beslist nog eens doen.

En nog wat foto’s van in het rond het huis! Zo hier Thijs’ kamer!

De Chawlk, de centrale open ruimte waaromheen het huis is gebouwd! Een soort Atrium.

Kijk, de Chawlk heeft geen dak alleen een rooster!

De huiskamer, op de eerste verdieping:

Het uitzicht uit den deur!

En Yasar:

Mijn barbier in zijn winkel!