Het is nu maandagochtend, tien uur locale tijd. Mijn eerste grote kop koffie heb ik er alweer op zitten voor deze week. Die is binnen!

De boel gaat hier zijn gangetje, voor zover dat hier kan dan. Ergens in dat gangetje is er dan wel weer een aardbeving te bekennen. Maar niet zo’n heftige als drie weken terug.

Ik probeer hier een beetje te beginnen met het afronden van het onderzoek. Dat betekent ook dat ik dus maar eens moet beslissen wat ik nu precies aan het onderzoeken ben hier. Ik denk toch dat ik het houdt op staatsdiscriminatie en reactie van de Moslim bevolking.

Gisteren via via met een Indiase Moslim jongen in mijn onderzoeksgebied in contact gekomen die me met mijn onderzoek misschien weer wat verder kan helpen. Hij is wel interessant vooral om zijn gezinssituatie. Zijn vader is een Moslim en zijn moeder hindu. Dat is tamelijk uniek hier. Gevaarlijk ook trouwens, want ‘mixed-marriages’ vormen een favoriet doelwit voor sommige groepen in de maatschappij.

Wat ik wel vermakelijk vond is dat deze jongen een enorme metal-fan is. Metal bestaat namelijk helemaal niet in India. Zijn kamer stond vol met gitaren, versterkers en een drumstel. Aan de muren posters van Metalicca e.d. Ook Burzum vond hij erg goed, trouwens. Vol trots liet hij me een aantal videos van verscheidene bands uit scandinavie zien, die hij van het internet had gedownload. Boel gebrul en harde gitaren, dat kan ik natuurlijk ook wel waarderen.

Kijk, dat vind ik nou leuk. Niet dan? Zo’n jonge Indiase Moslim die langharige verpiercingde satanistische vikingen uit de immer bevroren hoogvlakten van Europa adoreert? Hoe bestaat het...

Apart is dan wel weer hoeveel jongens van deze leeftijd (rond de 18) van politiek weten. Verbazend veel. Opmerkelijk veel bijna. Maargoed, dat zal wel te verklaren zijn door het feit dat politiek een veel grotere rol in hun dagelijks leven speelt.

Ik ben nu het boek Maximum Ciy aan het lezen. Dat gaat over het leven in Bombay, en focust met name op de interactie tussen boven en onderwereld. Eigenlijk het soort onderzoek dat ik hier zou willen doen. Werkelijk een aanrader om te lezen! Er staan erg rake beweringen in over het leven in India steden.

Zo las ik bijvoorbeeld dat “In India, you do not go to visit a repairman to get things fixed, you go to enter into a relationship with him.” Dat slaat erop dat spullen hier zo krakkemikkig worden gerepareerd dat je vaker dan een keer terug moet. Prompt begaf de (voor 20 rps gerepareerde) standaard van mijn scooter het weer en moest ik terug

Ik naar de mechanic (een andere weer, in het totaal ken ik er nu vier) en scooter achter gelaten om later die dag op te halen. Niks gebeurt aan het eind van de dag natuurlijk. Alle scooter-reparateurs in Ahmedabad hadden gek genoeg deze dag uitgekozen om te gaan staken.... Vandaag maar weer proberen.

Verder zijn er weer eens wat Fransen gearriveerd. Een architect en een fotograaf. Die architect, Pierre, was hier al eens eerder. Hij is degene die hier in twee jaar het hele erfgoedcentrum Ahmedabad heeft opgezet. Het is een heel erg Franse man, een tikje arrogant. Dat vind ik natuurlijk hartstikke leuk, want voelt altijd goed om je vooroordelen bevestigt te zien.

Het is fascinerend om hem hier bezig te zien. Onderzoek doen mag dan lastig zijn hier, maar het restaureren van huizen is natuurlijk weer een stuk lastiger. De Indiers willen namelijk niet zo luisteren en doen alles op hun eigen manier. De manier hoe Pierre omgaat met Indiers is werkelijk ongelovelijk. Hij kan werkelijk overal om lachen en neemt niets te serieus. Tegelijkertijd boekt hij wel resultaat.

Ook was ik naar een bijeenkomst van boomhippies, euh.. links progressief Ahmedabad. Nou ja, eigenlijk was het een avondje documentaires kijken, maar de techniek begaf het natuurlijk na 10 minuten. Toen werd het een avondje rethorisch free-stylen op correcte linkse thema’s. Everybody join hands please....Bah!

Zo ging het bijvoorbeeld over de verdervelijkheid van het castesysteem. Een vrouw vertelde vol trots hoe ze haar buren de deur had gewezen toen die kwamen klagen dat haar dienstmeid niet van de juiste caste was. Daar hadden de buren niets mee maken vond zij. Moraal: Het is goed om een dienstmeid te huren, want dan heeft weer iemand een baan. Het is niet goed om daarbij rekening te houden met casten.

Ik vind het een beetje misselijk, hoe die mensen zichzelf op de borst kloppen voor het geven van een hongerloontje aan iemand zodat die de vervelende klusjes in het huishouden komt doen. Dan is er toch weer een baan? Dat hebben we dan toch mooi geregeld? Ja, dat wel. Ach het zal wel aan mij liggen...