13 april 2006, 20:30, Dhaal ni Pole, ergens in India

Vandaag weer een nieuw fenomeen in het verkeer gezien. Na alle kamelen, olifanten, ezels beladen met stenen en mensen met en zonder benen weer eens wat nieuws. Dat overkomt me niet elke dag. Het volgende voltrok zich voor mijn ogen: Er was een minibusje dat vervelend langzaam in het midden van de weg reed. Iedereen er omheen natuurlijk, zowel rechts als links. Behalve één man op een motorfiets. Die bleef er zo’n beetje achter hangen. Pas toen ik langszij kwam zag ik wat er aan de hand was. Die vent op de motorfiets DUWDE het minibusje. Met zijn voet.

Een busje. Vol mensen. Die lui zijn gek hier.

Voor de rest weer eens een avond in Gomptipur doorgebracht. Maar omdat het de vooravond van Eid-a-Milad (dan is de profeet jarig) was, was mijn vaste praatgroepje aan de zuip ofzo, in ieder geval, ze waren er niet. Maar Grayaz Sheikh was er wel. Dat was ook leuk, want hij is een belangrijk figuur in de buurt. Ik had hem dus wel wat vragen te stellen over de politiek in de buurt. Dat mocht echter niet baten, want Grayaz was onvermurwbaar; vanavond moest en zou er over religie gepraat worden.

Dan speel ik maar de Christen. Een beetje christen dan. Ja, wat anders? Als ik zeg dat ik niet geloof, gelooft men dat toch niet. Een christen ben ik dus, alhier.

Boel gepraat over overeenkomsten tussen Christendom en Islam. Dat is een favoriet onderwerp hier. Elke moslim die k hier spreek is van mening dat het beide religies bijna hetzelfde zijn. Toen ging het over slachtregels, welke profeten het beste zijn, of je wel of niet heiligen mag vereren en wat de rol van de clergy zou moeten zijn. Daarna ging het natuurlijk over burqa’s. Grayaz is een tamelijk orthodoxe moslim en dus is hij wel een voorstander van de burqa. Maar als andere moslims het niet zo nodig vonden, dan vond hij dat ook wel best geloof ik. Een hoofddoek vond ie dan wel weer het minimum.

Het is wel lastig hoor, om met zo iemand in discussie te gaan. Zijn redeneertrant was zo anders dan die van mij. Heel erg gek. Als ik een punt wil maken in een discussie, probeer ik iets statistisch of zo. 80% van de mensen vind dit, of 60% van het budget is zo besteed, dus .....

Grayaz Sheikh onderbouwt zijn punten op een andere manier, namelijk met met voorbeelden van 1400 jaar geleden. Vaak voorbeelden waarvan ik de relevantie voor de discussie niet zie. Zo is er een grote gelijkenis tussen verleiding en malaria. (Dat begreep Yasar ook niet). Wel verfrissend hoor, om iemand zo te horen argumenteren. Al dat vertrouwen in ratio en logica is natuurlijk ook maar ongegrond.

Wat ik wel leuk vond is dat hij oprecht geinteresseerd was in hoe het in andere religies werkt. Ik vroeg hem of ie weleens in een kerk geweest was. Nee, nog nooit. Dus volgende week ga ik proberen hem mee te nemen naar een kerk. Kijken wat hij daarvan vindt. Maar ik mag geloof ik niet proberen om hem te bekeren, want dan moet ik de gevangenis in van de Gujaraatse wet.

Ook een boel lol gehad toen we de hoogste baas in de gemeente op het gebied van gezondheid gingen interviewen. Omdat ik toch tamelijk gevoelige materie onderzoek, wilde ik mijn echte vragen niet direct stellen. Ik liet het gesprek dus maar een beetje zijn beloop tot die man op interessante punten kwam. En dan is het natuurlijk zaak om half-geinteresseerd een belangrijke vraag te stellen. En een beetje dom doen en het vooral niet in een keer begrijpen doet ook wonderen.

Ik geloof dat ik dat laatste een beetje heb overdreven. Toen we de kamer uitliepen, vertelde Yasar me dat hij erg veel moeite had gehad om zijn gezicht in de plooi te houden en niet in lachen uit te barsten, zoo zeer had ik zitten huichelen ende toneel spelen. Toch heb ik door mijn stomme voorkomen de official tot enige interesante uitspraken verleid. En dat was de bedoeling.

Ook heel leuk is Irene, de huishoudster in combinatie met de kat die hier af en toe door het huis zwalkt. Indiers hebben totaal geen begrip voor dierenliefde, daar was ik al achter (behalve misschien voor koeien). Maar hoe Irene met de kat omgaat is werkelijk wonderlijk. Ik kan met moeite mijn lachen inhouden als ze ineens uit de keuken komt gerend om vervolgens met een lange stok (die ze speciaal voor dit doel heeft) onder te tafel meppen naar het staartbeest. Onder luid nee (of ‘non’) geroep van iedereen die aan tafel zit natuurlijk! Maar ze kan het niet laten!

‘Yes, but....’ gaat het dan, verontschuldigend lachend en naar achter stappend, ‘she is very naughty...’ En dan ineens duikt ze weer naar voren en volgt een tweede aanval, die weer door nog luider Europees geroep wordt afgekeurd.